Οι Καλικάντζαροι

"Φεύγεστε να φεύγουμε έρχεται ο ζουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του…".

Παραμονή των Φώτων. Του Σταυρού, όπως λένε στο χωριό
. Ο παπάς, αφού έψελνε τον αγιασμό στην εκκλησία, ξεκίναγε από τον Κάτω Μαχαλά, παίρνοντας με τη σειρά τα σπίτια κι αγιάζοντας.

"Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις...".

Άγιαζε τα δωμάτια, τα κατώγια, τις αποθήκες. Οι καλικάντζαροι, από τη νύχτα είχαν ετοιμασθεί για να φύγουν. Τα δαιμόνια αυτά με τα κατακόκκινα μάτια, τα κέρατα, τις μακριές ουρές και τις διχάλες στα χέρια, αφού οργίασαν επί δώδεκα μέρες, ανακατεύοντας τη στάχτη, κατουρώντας τα ξεσκέπαστα τεντζερέδια, αφού βρώμισαν ό,τι ήταν εκτεθειμένο, αφού δεν μας άφησαν να πάμε στο μύλο ν’αλέσουμε άλεσμα, θυμήθηκαν πως το πρωί θα έφτανε ο παπάς με την αγιαστούρα του κι έπρεπε να πάνε στον τόπο τους –εκεί κάπου μακρυά σε άϋλο τόπο και αλαργινό– για να ξαναρχίσουν να κόβουν το δέντρο που άφησαν από τη βιασύνη τους μισοκομμένο και όρθιο και που γυρίζοντας θα το 'βρισκαν πάλι θρεμμένο και που θα 'πρεπε να ξαναρχίσουν να το κόβουν ως τ' άλλα Χριστούγεννα.

Και πριν προλάβει να τους διώξει ο παπάς με την αγιαστούρα, είχαν πάρει δρόμο από το χωριό.